Nie umiem oszczędzać. Pewnie już to wiesz, wspominałam o tym już kilka razy. Ale teraz czeka na mnie nowe mieszkanie, które trzeba umeblować i urządzić. Wynajmowane, ale jednak. Co mogę zrobić w tej sytuacji? No, poprawić sobie humor zakupami, nie?

Z tym że te zakupy nie zawsze są pożyteczne. Ale teraz jestem w takim momencie, że potrzebuję jak najwięcej bieżących oszczędności, bo wynajęłam śliczne nowe mieszkanie na obrzeżach Lublina. Choć jest piękne, to dla nas nie dość umeblowane. Sporo w nim brakuje.

Nie mamy jeszcze pojemnej szafy z lustrem (bluzy mojego K. zajmują więcej miejsca niż wszystkie moje 24 płaszcze), biurek do pracy, krzeseł (najlepiej barowych) do kuchni, lampek nocnych, lampek biurkowych, odkurzacza, opiekacza, garnków, talerzy, miseczek, sreczek, siedemdziesięciu dwóch pojemników na wszystko, szafki do przedpokoju, trzymajki na papier toaletowy, niezbędnych do życia miedzianych koszyczków, świeczek, lampionów i wielu, wielu innych pierdół. Nie mamy też kołdry, która spełniałaby wymagania rozmiarowe naszego łóżka.

Tyle rzeczy do kupienia! Powinnam solidnie „zacisnąć pasa” i przez kolejne 2 miesiące sukcesywnie zdradzać swoje prywatne potrzeby z wyposażeniem domów. A co kupiłam w ostatnim czasie?

Dwie pary sandałków na szpilce.

Próbowałam się przekonać, że wcale ich nie potrzebuję. Naprawdę próbowałam. Że zaraz skończą się ciepłe dni i trzeba będzie nosić zabudowane buty. Ale na sekundę pojawiła się w mojej żółtej głowie myśl, że człowiek ma prawo do butów! Na moje nieszczęście to była akurat ta sekunda, w której rozważałam kliknięcie przycisku „opłać zamówienie”.

Przykryję się butami. I tak nie mam szafy, do której mogę je włożyć.

Czy istnieją weekendowe kursy, które uczą, jak kupować to, co faktycznie jest potrzebne? Te dwie pary butów spokojnie mogłyby pokryć koszt odkurzacza, co pozwoliłoby mi nie latać na miotle. Teraz przynajmniej będę latać w ładnych butach.

Nie mamy pościeli. Nie mamy nawet kołdry. Ale ja mam buty. Cóż ważniejszego, niż buty! Buty spełniają w domu tyle funkcji! Można się nimi na przykład przykryć albo zamieszać szpilką zupę. I wino otworzą.

Jestem odporna na wiedzę. W zeszłe wakacje przeczytałam Slow fashion i pomyślałam „dobra!” Zebrałam ciuchy, których nie noszę albo takie, które są w złym rozmiarze, albo takie, które są już znoszone i co zrobiłam? Włożyłam je do pustej szafki, która czekała na zagospodarowanie. Bo może kiedyś.

Ze wszystkich meblowych sklepów pozbierałam wszystkie możliwe katalogi. Leżą na stolę tuż koło mnie i czekają, aż je przeglądnę i zaplanuję budżet. Ale znacznie łatwiej odebrać maila z apki na telefonie, w którym newsletter informuje mnie, że ta wspaniała sieciówka pozbywa się sukienek i wszystko jest minus siedemset.

Nie kupiłam jeszcze żadnej sukienki. Usiłuję sobie wmówić, że nie mam kołdry. Sukienką przykryję się lepiej, niż butami.

Potrzebuję kołdry. I weekendowego kursu kupowania szafy zamiast butów. Halo? Policja? Zaginęły mi pieniądze. I nie mam kołdry.