Nigdy bym nie powiedziała, że kołdra z Lidla wywoła tak wiele emocji. Że jedno wyjście do sklepu zrobi mi tak wielką ranę na umyśle. I na rękach w sumie też. Okazuje się, że student bez kołdry musi się niezwykle poświęcić, aby wygodnie się wyspać.

Moja historia zaczyna się w pewny zimny poranek, kiedy to zamarzyła mi się ciepła kołdra z Lidla. I akurat miała być w sklepach. W ograniczonej ilości. Podobno.

Ale najpierw – o co mi chodzi

Znasz ten uczuć, kiedy coś tak mocno Cię fascynuje do czasu, kiedy tego doświadczysz? Coś jak skok na bungee, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Kiedy byłam mała, mobbingowałam babcię, żeby zapisała mnie na stołówkę i świetlicę. Chociaż nie wiem, po co, bo w domu zawsze ktoś był i nie potrzebowałam ani jednej z tych instytucji. Ale moje koleżanki i koledzy chodzili. Ot, taka moja mała wrodzona zazdrocha o wszystko. W każdym razie, kiedy zaprowadzono mnie tam i zobaczyłam te straszne dziecięce tłumy, kłębiące się w salach, moja fobia społeczna na zawsze wcisnęła przełącznik „uciekaj”. I może dlatego nie lubię dzieci.

O coś takiego mniej więcej mi chodzi.

Czasem zdarzyło mi się z niekłamaną fascynacją przyglądać tłumom przeciskających się między sobą w czasie przedświątecznych wyprzedaży w Stanach. Marzyłam o tym, żeby znaleźć się w natłoku tych wszystkich zdeterminowanych ciał podczas Black Friday, bo wierzyłam, że ludzie są w stanie zachować resztki kultury osobistej.

A potem musiałam kupić kołdrę.

Jak kołdra z Lidla zniszczyła mi poranek

Godzina 7:45. Przychodzę pod Lidla z nadzieją, że te zbuntowane tłumy przyszły tu bić się o mikser czy inne dresy dziecięce. Niestety, zewsząd od moich uszu echem odbija się jedno słowo, odmienione przez wszystkie możliwe przypadki.

Kołdra. Kołdry. Kołdrę…

Wszystkie czterdzieści siedem głów zerwało się z samego rana, zjechało ze wszystkich okolicznych wsi, wiosek i wioseczek, i stoi pod drzwiami hipermarketu, żeby walczyć ze sobą o kołdrę ich życia. A ja stoję razem z nimi. Bez makijażu, bez śniadania i bez entuzjazmu. Bo przecież nie mam kołdry.

Drzwi rozsuwają się, a ludzie w jednej chwili wlewają się do środka. Płyną z prądem jak zdechłe ryby. Płynę razem z nimi i z przerażeniem obserwuję, jak Grażyny w każdym możliwym odpowiednim dla Grażyn wieku biegną w stronę palet z kołdrami. Biegną. Jakby od tego zależała cała ich przyszłość. Jakby bez tej kołdry już tylko Katarzyna Dowbor mogła pomóc im urządzić chałupę życia.

Jestem przerażona zachowaniem ludzi

Nie jestem przerażona tym, że może nie być dla mnie kołdry, kiedy już moja uprzejma i dobrze wychowana dupa puści wszystkie walkirie domowego ogniska. To znaczy tym też, bo przecież nie mam kołdry. Ale jestem najbardziej przerażona tym, jak bardzo nie udało nam się wyzbyć zwierzęcej natury troglodyty pomimo kilku tysięcy lat praktyk.

Mam łzy w oczach, kiedy obserwuję, jak trochę młodsza Grażyna wali z łokcia Grażynę dużo starszą, którą może wsadzić w gips (albo trumnę) nawet najlżejszy dotyk. Która być może chce kupić wnuczkowi kołdrę do nowego mieszkania. Na nowy start. Bo może wnuczek też nie ma kołdry. A typowa Grażyna zawsze ma co najmniej o 4 kołdry więcej, niż potencjalnych domowników. Ale leci w Lidlowe Pogo, bo przecież tak tanio, pani Jadwisiu.

Obserwuję faceta około trzydziestki, który mimo swojej przewagi stoi na uboczu. Stara się choć jedną z czterech (bądź pięciu) długich kończyn dosięgnąć choć jednej kołdry w wymarzonym rozmiarze. Jest wysoki, postawny, odpowiednio umięśniony. Nie Julian Claßen, ale też nie Tomasz Oświeciński. Mógłby po prostu wbić się taranem w ten babski bunkier, rozepchać łokciami i każda kołdra jego. Ale tego nie robi. Bo wie, że nie wypada mu użyć siły wobec kobiety.

Tylko Grażynie wypada.

Podchodząc do kasy, mężczyzna dzwoni do kogoś i nerwowo żąda, aby „powiedział jej, żeby następnym razem sobie k!@#$%^a sama szła”. Dla niego to tak samo stresujące jak dla mnie. Mam 22 lata, jestem drobnym gówniarzem w oczach Graż. Mi też nic nie wypada.

Wychodząc z tego strasznego imperium zła, przychodzi mi go głowy tylko jedna rzecz. Następnym razem będę wolała zapłacić nawet dwukrotnie więcej, ale zrobić zakupy w płaszczu dobrego wychowania. Przez pryzmat XXI wieku.

Żadna kołdra z Lidla nie jest tego warta

Ani żaden karp. Tylko Graże są warte siebie. Ale przynajmniej mam kołdrę. Teraz jeszcze muszę kupić pościel. Byle nie w Lidlu. Przepraszam wszystkie Grażyny. To współczesny świat ochrzcił mentalną niepełnosprawność Waszym imieniem. A tak naprawdę jesteście super. Moja ciocia to Grażyna. Nic nie mam do tego imienia.