Jestem z tej generacji, która jedną nogą stoi w pokoleniu, które żarło ziemię w wolnym czasie i walczyło na kijki i patyki, drugą w tym, w którym kilkulatki zakładają sobie Instagramy, a bez podłączenia do sieci nie potrafią zorganizować sobie dnia. I bardzo mnie to cieszy, bo z jednej strony moje wspomnienia z dzieciństwa nie są wirtualne, z drugiej umiem w technologię.
Wyobraź sobie, że masz wolne w pracy. Albo odwołali Ci zajęcia na uczelni. Albo przypadkiem jest jakiś strajk. Generalnie wiesz, że tego dnia będziesz mieć wolne. I planujesz go co do minuty. Bo przecież wolne trzeba godnie wykorzystać. Ustalasz ze wszystkimi domownikami, czy mają jakieś plany i wciskasz wszystkie swoje widzimisie gdzieś pomiędzy.
Nowe szczoteczki zawsze są twarde i ranią dziąsła. Potrzeba sporo czasu i cierpliwości, żeby w końcu włosie zrobiło się miękkie i delikatne. Albo po prostu się przyzwyczajamy. Whichever comes first. Podobnie jest z nowymi doświadczeniami. Z reguły przynosi nam stres, strach i ogólny weltschmerz. Paniczny lęk przed nowym, nieznanym. Ale przecież gdyby nie wymiana szczoteczki na nową – może i twardą – w końcu wszyscy zostalibyśmy bez zębów.
Wiem, że jest dopiero początek lutego i do wiosny jeszcze prawie dwa miesiące. Ale wczoraj zdarzyło mi się usiąść na parapecie przy kaloryferze i z drugiego piętra obserwować widoczne w oddali lubelskie LSM-y, oświetlone zimowo wiosennym słońcem. Nie przepadam za tą dzielnicą. Ale kiedy tak przyglądałam się, jak promienie słońca wpadają do okien, a kaloryfer tworzył złudzenie ciepła, pomyślałam, że ten wiosenny klimat nie jest taki zły.